νώκαρ

νῶκαρ, -αρος, τὸ (Α)

1. λήθαργος, κώμα

2. (κατά τον Ησύχ.) «νύσταξις, νώθεια, κακόσχολος ἔννοια»

3. (κατά το λεξ. Σούδα και ως επίθ.) οκνηρός, δυσκίνητος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται μάλλον για αρχαϊκό ουδ. σε -αρ που εμφανίζει την εκτεταμένη - ετεροιωμένη βαθμίδα νωκ- τού θ. νεκτών νέκυς-νεκρός*. Το γεγονός όμως ότι η λ. νῶκαρ μαρτυρείται σχετικώς μεταγενέστερα μπορεί ίσως να στηρίξει την άποψη ότι το φωνήεν -ω- οφείλεται στην επίδραση τής λ. κῶμα, ενώ η κατάλ. -αρ σε επίδραση τών ὄναρ, ὕπαρ].